Gönderi fotoğrafı: su damlaları | © Pixabay
Pindaros'la Epiniküllerinden birinde suyun kendisini övüyor ve İngilizce tercümesinde şöyle diyor:
“Her şeyin en iyisi sudur; ama altın, geceleyin parlayan bir ateş gibi, ayrıca zenginliğin tüm gururunu gölgede bırakır."
Pindar, OLİMPİYA 1
MÖ 5. yüzyıldan kalma bu eski Yunan şairi, insanlardan suyun saf zevkinden daha fazlasını talep eden Britanya Adalarını kesinlikle bilmiyordu.
Görünüşe göre MS 5. yüzyıldan başlayarak, Hıristiyan rahiplerin suya altın bir dokunuş vermeyi ve ardından onu bugün daha yaygın olarak viski veya viski olarak bilinen yaşam suyu olarak pazarlamayı başarmaları muhtemelen kaderin bir cilvesiydi.
Çok sonraları, bir arkadaşım beni iyi çayla ve hatta daha iyi viskiyle tanıştırdığında ben de tadına baktım. Birlikte tatma akşamlarımıza dair hala güzel anılarım var ve umarım her bir maltı en az bir kez deneme hedefine olabildiğince yaklaşmıştır.
Yıllar sonra, bunun muhtemelen umutsuz bir girişim olduğunu fark etmem gerekti, çünkü piyasa burada da hemen tepki veriyor ve arzı talebe uyarlıyor.
1980'lerde ve 1990'larda neredeyse hiç olmayan, hatta neredeyse hiç olmayan viskiler artık her biçimde ve bana çok şaşırtıcı bir şekilde hemen hemen her bağ bozumunda mevcut. Beni meraklandıran şey, üreticilerin ve satıcıların bunca yıl boyunca tüm bu fıçıları ve şişeleri nereye sakladıkları, dolayısıyla benim gibi koleksiyoncuların geçen yüzyılda bu hazineleri ortaya çıkaramamasıydı.
Bunun açıkçası benim çok kısıtlı finansal kapasitemden kaynaklandığı gerçeğiyle kendimi teselli ediyorum ve birkaç yıl önce sökülüp yıkılan yeniden içki fabrikalarının olması beni mutlu ediyor.
Her halükarda, nostaljik yıllara kadar süren koleksiyon tutkum, kendim için asla zevk alamayacağım kadar çok malzemeye sahip olmamı sağladı. Ama aynı zamanda, arzın taleple eşleşmesi gerekmeden önce, yalnızca aslında geçen yüzyıla dayanan viski içmemi sağlıyor.
Kaderin bir başka ironisi de, daha iyi olan eşimin bu içeceğe asla alışamaması ve en küçüğümün de cin tutkusu geliştirmesidir.
"Mutlu bir hayat yaşamak için gerçekten çok az şey gereklidir."
Marcus Aurelius, Meditasyonlar (Kitap VII, 67)
